Need for Speed Heat Review

Het was ergens in de jaren 80, of ik nog een kleuter was of een jaartje ouder staat mij niet meer bij, maar het exacte geluid dat de pc speakers maakte (ja, dat ene speakertje) terwijl ik Test Drive speelde vergeet ik nooit meer. Het was die game die de Ferrari Testarossa en de Lamborghini Countach voor altijd in mijn geheugen zette als ‘de ultieme sportauto’, en het was die game die mij voor het eerst het idee gaf dat als je hard genoeg weg kan rijden dat de politie toch echt het nakijken heeft.

Ja lieve kinderen, dit was ooit het hoogtepunt van onze gaming experience. De ‘bliep bliep bloop’ geluiden moet je er maar even zelf bij bedenken.

Test Drive evolueerde (min of meer) in de Need for Speed series, games die ik stuk voor stuk grijs speelde in een tijd dat dagen eindeloos lang duurde en enkele weken wachten op de nieuwste release voelde als een eeuwigheid. Lang hoefde je vaak niet te wachten, wat sinds eind jaren ’90 kwam praktisch elk jaar wel een nieuwe NFS game uit. Ik was fan, vooral van Hot Persuit toen de strijd tegen de politie een dominantere rol kreeg dan enkel het racen. Een absoluut hoogtepunt waren Underground en Underground 2, in de tijd dat slecht geacteerde auto-actiefilms zoals the Fast and the Furious uitkwamen, de combinatie van dik opgefokte auto’s, dreunende beats en flink actie was een spektakel. Elke volwassen gamer die nu denkt “oh ja” en Underground weer even opzoekt zal schrikken dat die game inmiddels 16 jaar oud is en er lang niet zo goed uit ziet als je herinnert, en met een beetje geluk “Get Low” weer vers in het geheugen hebben zitten.

Na de fantastische Most Wanted in 2005 raakte NFS een beetje uit het zicht. Een combinatie studie, werk, en MMOs bracht de tijd voor arcade racers wat terug. Ik pakte de meeste wel op, maar de liefde kwam en ging. Carbon, ProStreet, Shift, Nitro, World, Shift 2, The Run, Rivals, de herziene “Need for Speed” en zelfs de jongste Payback, ik kon er zelf het geduld niet echt voor opbrengen. Undercover en Most Wanted uit 2012 haalde goede herinneringen op, maar daar bleef het bij.

Cue vandaag, en er is weer een nieuwe Need for Speed game: Heat. Een game waar ik bewust vooraf niets, maar dan ook niets van had gelezen, gehoord of gekeken, een game waar ik instapte zonder verwachtingen, zonder idee van waar het om ging.

Het bleek de NFS game waar ik in de eerste minuten weer ouderwets echt verliefd op werd, een game waarvan ik tegen Nada zei “Dit is gewoon Underground meets Most Wanted” alvorens ik met een ouderwetse ietwat foute glimlach een nog dikkere bumper op de Nissan GT-R zette. De game die alle goede NFS herinneringen weer op wist te halen voordat ik een keer naar de “review guide” keek (dingen die wij praktisch altijd kundig negeren) en zag dat dat ook precies was wat ze voor ogen hadden.

Het Verhaal – Twee kanten

Je hebt een goed verhaal, en je hebt een goed fout verhaal. Als je van een goed verhaal houdt zeg ik ga eerst even The Outer Worlds spelen. Als jij net als ik denkt dat een beetje fout soms best lekker is, dan is de setting van NFS Heat wel voor jou.

We zijn in Palm City, een stad zo duidelijk geinspireerd door Miami dat ik dacht dat we in Miami waren. Je neemt de rol in van een Rookie, een nieuwkomer in de buurt die op één of andere manier binnen een paar minuten helemaal down is met de local street-racing auto-tuning homies, iets wat extra komisch overkomt als je net als ik de meest blanke knakworst uit de character line-up kiest en hem in een korte broek zet. Van een echt eigen verhaal lijkt geen sprake en je wordt direct opgeslokt in de wereld van Palm Beach die twee hele duidelijke kanten heeft: dag en nacht.

In mijn hippe shirt, samen met de stereotype boze-en-emotionele latina dame

Overdag is alles koek en ei en rij je vooral (legale) races om geld te verdienen, maar het echte verhaal draait om wat er ’s nachts gebeurt. Een gloednieuwe speciale politiemacht is in het leven geroepen om de nachtelijke illegale straatraces waar jij aan mee moet doen om je street cred op te bouwen tegen te aan. En die grade-a a-holes lijken zich in tegenstelling tot hun gebruikelijke day-time collega’s nergens aan te houden. Corruptie, snelle sportwagens, agressie en natuurlijk de stereotype tough guy Lt. Frank Mercer als de ultieme baas van dat zooitje. Ik bedenk mij net: eigenlijk is iedereen die ik in de eerste 10-or-so uur tegen kwam een stereotype die je al kent uit een b-movie of game, maar eerlijk is eerlijk, dat hoort toch bij deze game?

Tja…

Veel te doen, goede balans

Maar goed of fout terzijde, het mooiste aan NFS Heat is is dat alles op één of andere manier goed in elkaar valt. Palm Beach by day en night zijn echt andere werelden, en de balans tussen overdag geld verdienen en rep opbouwen voelt prima zonder dat je heel erg geforceerd wordt dingen te doen waar je geen zin in hebt. Net als eerder zijn er straatraces, drift competities, off-road races, time-trials, en tig andere modi waar je aan deel kan (en soms moet) nemen, maar variatie is hoog nodig in een arcade racer en niets voelt geforceerd of als een horde.

De bekende kaart waarop je al je events, collectibles en al het andere weet te vinden

Overdag is de sfeer en atmosfeer een stuk relaxter en is het leuk om wat jumps te doen, collectibles te verzamelen (er zijn er genoeg) of om wat bonuspunten te verdienen door kneiterhard langs flitspalen te rijden.

’s Nachts stijgt de spanning dankzij de agressievere politie en vooral het feit dat jij zelf de balans tussen de heat en rep moet opzoeken. Al je nachtelijke avonturen leveren reputatie op die jij nodig hebt om te levelen, waarmee je dus betere auto’s en parts kan unlocken, en voor elk level heat krijg je een multiplier. Levelen kan dus heel veilig en rustig aan, maar mijn mooiste moment dusver was dat ik met een zwaar afgetakelde auto met friggin’ hoge heat 4 levels in één klap haalde nadat ik een mega politiemacht had afgeschud. En nee, ‘restart race’ of eindeloze repairs kan je vergeten zodra de coppers je in het vizier hebben. Daarmee klinkt de nacht een stuk leuker dan de dag, maar in mijn optiek is het de balans tussen spanning en meer rust die NFS Heat een aangenaam tempo geeft.

The Usual

Het feit dat NFS Heat zo duidelijk richt op Underground en Most Wanted fans als mijzelf maakt dat veel van het spel natuurlijk ook gewoon de bekende weg volgt, daar knallen we dus even vlot doorheen. Je begint met je prut auto, je unlocked gaandeweg vele van de 100+ auto’s in het spel (echte auto’s ook, dat is ook wel echt een ding), je unlocked en koopt betere parts, je kan je auto prima tunen afhankelijk van het soort races waar je hem voor in wil zetten (race, street, drift, off-road, etc) al het gebruikelijke spul zit er in en werkt goed. Het enige wat ik hier te klagen vind is het feit dat er van de 100 auto’s wel flink wat dubbel zit. Zo heb je drie varianten van dezelfde Porsche, verschillende BMW M3’s van verschillende jaartallen, etcetera, maar ik had nog flink wat andere leuke auto’s kunnen bedenken die ik had willen zien. Het idee “100+ auto’s” voelt uiteindelijk toch wat beperkter dan ik had gehoopt, ondanks dat er veel te kiezen is.

En dan is er natuurlijk het pimpen. Alles van je bumpers tot je wielen tot de details van je schijfremmen kan je je eigen maken. Toeter aanpassen? Motorgeluid aanpassen? Ga gerust los. Heat geeft je meer dan genoeg opties om jouw auto’s jouw eigen te maken.

Heck je kan zelfs de schoenen van je character aanpassen met officiële gear van grote merken. Je kan er echt alle kanten mee op, niks te klagen wat opties betreft.

Het racen is ook echt typisch NFS. Arcade, tappen op je gashendel om flinke drifts in te zetten, nitrous boosts, the usual. NFS Heat brengt in mijn ervaring niet iets drastisch anders dan wat fans van de serie verwachten, dus meer woorden hoef ik er niet aan vuil te maken. Er komt zeker genoeg skill bij kijken en het is easy to learn hard to master, maar dit is natuurlijk geen race sim en iedereen die iets anders verwacht zal de rest van NFS vermoedelijk toch al niet waarderen.

En natuurlijk moeten we het even over de visuals hebben. It’s a damn good looking game, althans de PC versie waar ik met een RTX 2080 op 1440p op zit. Uiteraard lekker aangedikt met veel reflecties, glossy auto’s (als je dat wilt althans), en genoeg flashy onzin. Ik weet eerlijk gezegd niet of deze game nu de beste race visuals heeft of niet, ik ben de laatste dagen te druk geweest met gewoon plezier hebben om echt naar individuele pixels te kijken. Wat voor mij telt: het oogt heel erg goed. Wat voor mij nog meer telt is dat de visuele details die erin zitten allemaal het Miami-effect versterken. Van de neon-blauw-paarse checkpoints in de nacht, de details in de loading screens, de simpele animatie waarop de auto ondersteboven keert als je van dag naar nacht gaat. Alles loopt soepel, alles oogt lekker flashy, en het vormt bovenal een echt geheel.

… en alles wordt natuurlijk ondersteund door wat lekkere beats. Van rap naar iets-van-latino-rap (of hoe ik dat ook netjes zou moeten noemen) naar harde dance tracks. Het is allemaal geknal, dit is geen GTA met een paar chillax radio stations (ik heb ze in elk geval niet gevonden) maar minder dan dat ik had ik niet verwacht. Ik zou met de meeste van deze muziek zelf niet dood gevonden willen worden als mij wat zou overkomen in de auto, maar de tunes zijn precies wat NFS Heat nodig had.

Mijn laatste creatie. Purple power.

Conclusie

Je had het al door, ik vind NFS Heat gewoon een heerlijke game. Het racen is heerlijk soepel, de setting klopt, de auto’s kloppen, en het is een uitstekende hommage aan de dikste games in de NFS geschiedenis. Aan de ene kant is mijn nostalgie-gauge weer rijkelijk gevuld, aan de andere kant voelt NFS Heat eigenlijk gewoon een nieuwe klassieker die het beste uit het verleden combineert met de gameplay en graphics van vandaag.

Er zijn veel dingen die ik niet heb besproken, bijvoorbeeld het feit dat online multiplayer prima werkte maar dat je ook volledig offline solo kan spelen. Iets wat velen zullen waarderen al moet ik toegeven dat het toch stiekem wel leuk was met wat willekeurige mensen door de stad te racen en de politie te stangen. Ook het feit dat ik nog geen micro-transactie ben tegengekomen (geen idee of dat komt) zal voor sommigen belangrijk zijn, al negeer ik die ‘feature’ zelf gewoon in de meeste games. Ook het feit dat er echt tig extra’s in zitten zoals snelheidsrecordjes neerzetten bij flitspalen, speciale jumps, collectibles, etcetera in zit om je dagen bezig te houden mag eigenlijk niet onbenoemd laten.

Maar zo zijn er nog 100 dingen die ik zou kunnen bespreken en die deze review dagen zo niet weken hadden kunnen uitstellen. Maar onder de streep maken veel van die details in mijn optiek gewoon niet uit, want de vraag is natuurlijk gewoon of je deze game wel of niet moet hebben en daar was ik in een paar dagen wel uit. Ik hoopte op een game die ik zou oppikken en niet los zou willen laten, een NFS game waar ik weer ouderwets blij van werd. Ik hoopte op een game waarin ik ondanks dat mijn leeftijd en grijze haren (die niet die per sé matchen met de gepimpte paarse Nissan GT-R) mij gewoon weer even ongegeneerd kon vermaken met foute auto’s, knallende beats en spannende races. Een paar dagen vol glimlachen en spannende momenten later was ik er eigenlijk wel uit: dit is een NFS game die ik niet had willen missen.

Vragen over de producten die we bespreken? Aankoopadvies nodig of gewoon gezellig chatten met ons? Je vindt ons op:
– Onze Discord server voor chat en tech talk (gratis en geen installatie noodzakelijk).
– Techtesters YouTube
– Techtesters op Instagram
– Foritain op Twitter (auteur, test-chef)
– Nadalina op Twitter (baas, foto-heldin)