De meest prangende vraag wat de praktijkervaring betreft is of een dergelijk opvallend design, en vooral de vele ‘gaten’ in de basis muis vorm zoals wij die kennen niet ten koste gaat van de gebruikservaring. Het antwoord daarop is zonder twijfel ‘nee’. Even los van de modulariteit van de Pro X vallen beide muizen niet heel anders in de hand dan een gesloten model. Je voelt het verschil in opbouw uiteraard duidelijk, maar het is niet zo dat je je hand in een aparte positie moet brengen. Maak ook niet de vergissing om de aanpasbaarheid of extra modules als poespas af te schrijven, want even goed zonder twijfel moet ik stellen dat de muizen direct een positieve indruk achter laten, iets wat nog beter wordt wanneer je hem naar wens afstelt. Een muis die daadwerkelijk een grotere hand goed kan vullen is geen gemeengoed, en als je hem vervolgens eenvoudig naar een kleiner-dan-gemiddeld model kan omtoveren mag dat best als een plusje tellen.
Lastiger is de afweging tussen de twee, of de meerwaarde van die extra modules die de Pro X biedt, gezien de algemene indrukken elkaar niet veel ontlopen. Dat extra stukje voor je duim, of de ‘haak’ voor je pink om hem op te tillen zijn leuk, maar als je met de Pro S de essentie van een Pro X koopt voor ruim 100 euro minder dan ontkom je er niet aan even te twijfelen; het is tenslotte de verstelbare rug die de primaire formaat afstelling geeft, en dat bieden beide muizen. Wat bouwkwaliteit betreft is de Pro X echter wel duidelijk de baas, en toont hij meerwaarde dat gebied zonder enige twijfel in een directe vergelijking, maar even goed moet je stellen dat wanneer je enkel de Pro S in huis haalt je daarover ook niet zal klagen. De gaten in het design maken de muizen wel licht, vooral de Pro S lijdt er onder dat een extreem laag gewicht het idee geeft van goedkopere kwaliteit, ondanks dat je de individuele plastic elementen niet kan beschuldigen van zichtbare of voelbare kostenbesparingen. In dat opzicht voelen ze niet gek anders dan andere muizen die zich geheel focussen op een laag gewicht.
Op gebied van sensorprestaties is de PMW3310 die in de Pro S en deze variant van de Pro X zit geen onbekende. Een sensor met focus op (low-sense) gaming en weinig aanpasbaarheid, en met scherpe prestaties over de hele DPI range. Wel zien we bijvoorbeeld dat de aanpassingen die in de software mogelijk zijn voor de Twin-Eye en ADNS 9800 Pro X variant ontbreken in de wat meer Spartaanse 3310. Los daarvan is het echter wel een sensor met uitstekende papieren en tevens valt er weinig over te klagen in de praktijk; wat nauwkeurigheid betreft geen issues, hoe snel je er ook mee zwaait. Het brengt echter wel een aantal vragen mee, vooral voor de Pro X: Wat is het nut van het kunnen wisselen van sensor, zeker voor de meerprijs van enkele tientjes die je neer moet tellen voor een extra sensor. Er zijn weinig praktisch redenen die ik kan bedenken om –niet- direct voor de 3310 te gaan boven de 9800 en de Twin-Eye, en de sensor swap feature lijkt dan ook weinig meer dan wat feature-show van de fabrikant. Logischer was de keuze voor een meer feature-rijke variant als een 3360 of een 3988 (of 3989) die naast de precisie van de 3310 ook de ruimere instelmogelijkheden hadden gehad van de andere opties.
De knoppen zijn verder nauwelijks noemenswaardig in gebruik, met prettige primaire en secundaire knoppen. De Pro S heeft een onopvallend en gemiddeld muiswiel (een prima keuze), en de Pro X het voordeel van het muiswieltje naar eigen wens zwaarder of lichter te maken. Dat laatste is erg prettig als je graag een specifieke wens hebt wat je wiel betreft. Apart in gebruik is de horizontale analoge actie van het muiswiel, die je een joystick achtige functie zou moeten geven. Hoewel de beweging best ok aan voelt is het tevens een zeer aparte ervaring, zeker omdat je dit nog nooit eerder gedaan hebt. In hoeverre iemand dit in de praktijk zal brengen heb ik echter wel twijfels bij, waardoor ik vrees dat dit even weinig gebruikt zal worden als het daadwerkelijk switchen van de sensor.
