Gigabyte Z390 Aorus Master review

Bij Gigabyte gaan met de Z390 serie de benamingen op de schop. Weg zijn de redelijk herkenbare Gaming 3, Gaming 5 en Gaming 7 (al was niet altijd heel duidelijk waar de “Ultra Gaming” dan precies moest vallen, en zeg gedag tegen de nieuwe Aorus Elite, Aorus Pro, Aorus Ultra, Aorus Master, en Aorus Extreme. Voor iedereen die zich, net als ik in eerste instantie, afvraagt welke vaag hippe woord nu beter is: ze staan in oplopende volgorde.

De Aorus Extreme gaat nog even op zich laten wachten, maar de Z390 Aorus Master is dus voorlopig het topmodel van Gigabyte in de Z390 range. Iets wat het prijskaartje nabij de 300 euro wel lijkt te bevestigen. Wat krijg je er voor terug? Dat gaan we vandaag uitzoeken.

Uitpakken

Genoeg te zien bij het uitpakken. Naast de bekende driver dvd en handleiding zien we een flink stickervel, zes SATA kabels, en zelfs temperatuur sensoren; een fijne toevoeging.

Bouw en features

De Z390 Aorus Master zelf is een friggin’ zwaar bord, grotendeels te danken aan de forse metalen backplate. De meerwaarde -of in elk geval de noodzaak- daarvan valt te betwisten, maar het is op zijn minst fijn dat er nul flex in zit bij het aansluiten en loshalen van alle stekkers. Frequente bouwers / herbouwers zullen het waarderen.

Verder volgt Gigabyte de moderne lijn van wat we van een hoger gepositioneerd bord verwachten. Verstevigde PCI-Express sloten, verstevigd geheugen, flinke M.2 covers, en ze gaan nog wat verder door de stroomstekkers van de CPU met metaal te verstevigen. Wederom vragen we af hoe die kosten-baten berekening gewogen dient te worden, maar het voelt wel lekker stevig allemaal en de details zijn prachtig

Veel relevanter is dat Gigabyte de stroomvoorziening dik in orde heeft. Ze hebben letterlijk alles wat er van International Rectifier te krijgen is gepakt en genoeg van elk onderdeel dat we blind zouden kunnen weten dat we een i9-9900K hier op zijn staart moeten kunnen trappen. Wederom een stukje nuance: de 100 euro goedkopere Z390 Aorus Pro kan dat ook, dus we houden een beetje het gevoel dat Gigabyte in hun high-end model ‘doe dan maar alles IR’ heeft besloten in de wetenschap dat in de VRM-nerd community dat merk nu eenmaal erg populair is en alles wat men daar niet kent ietwat twijfelend wordt overwogen. Is dat erg? Niet echt, een overkill VRM doet enkel de portemonnee een beetje meer pijn maar het zijn stuk voor stuk bewezen solide componenten. Nog mooier: een ‘echte’ vinnen heatsink erop, dus hardware technisch gewoon een heel dik design waar je goed op los kan gaan.

Integrated Io shieldje, ook netjes, en praktisch.

Een totaal van 10 USB’s is sowieso fijn, en hoewel we dubbele LAN hier niet zien zijn we wel blij met de (goede, dual stream) WLAN implementatie en de ALC1220 audio implementatie met o.a. optical out. De ESS Sabre DAC die we eerder bij Gigabyte zagen keert ook terug. In hoeverre je dat nog hoort valt te betwijfelen, de voordelen van een nog duurdere audio implementatie als dit zal je pas terug gaan zien bij headphones met zeer hoge weerstand gecombineerd met high-res audio

Wat USB front betreft is het nog leuk op te merken dat je met dit bord via zowel (Qualcom) QuickCharge als Apple Fast Charge kan opladen via je -front- USB 3.0 poorten. Beetje afhankelijk dat je behuizing geen meuk kabels gebruikt, maar het is zeker een leuke en opvallende extra. Leuker dan op 5V 1A opladen via je front USB poort in elk geval.

Specs

Form Factor
ATX Form Factor; 30.5cm x 24.4cm

UEFI

Eigenlijk zien we van de grote vier binnen Nederland geen echt slechte biossen meer. Zoeken naar functionaliteit die een typische gebruiker mist is een zinloze exercitie, en ik maak de veilige assumptie dat je dit bord niet koopt voor extreem overclocken.

Gigabyte is zich echter wel bewust van het feit dat hun bios zowel wat de looks als gebruiksvriendelijkheid betreft aan het kortste eind trok. In de Z390 borden zien we gelukkig dan ook dat ze er iets meer werk van hebben gemaakt. Ik zeg iets, want het oogt iets netter, maar echt structureel zijn de veranderingen niet. Maakt het uit? Voor de meesten niet, ook hier zetten we de CPU overclock eenvoudig genoeg in, activeer je XMP praktisch even eenvoudig, etcetera, maar het zijn die kleine onhandigheidjes in de ervaring zoals hier en daar aparte woordkeuzes en minder logische indelingen die MSI en Asus toch weten te voorkomen. Blijft een aandachtspuntje dus.

Testmethode

Z370 launch (en daarmee onze reviews) kwam voordat de inmiddels bekende spectre en meltdown kwetsbaarheden werden gepatcht. Ook is Windows 10 van een mooie feature update voorzien en zodoende testen we Z390 borden dan ook vers, en enkel tegen elkaar. Maar gelukkig hebben we er geen gebrek aan.

Aan de hardware kant weinig veranderingen:

Processor: Intel Core i7-8700K, die komt tenslotte vrij uit de Z370 bench gezien we geen Z370 borden meer verwachten. Nog altijd een high-end consumer SKU die een modern Z390 moederbord met slechte stroomvoorziening kan afstraffen. Omdat de 8700K een integratie GPU heeft maken we daar gebruik van.

Geheugen: Corsair Vengeance LPX 16GB 3000MHz, in dual-channel setup. Deze set heeft zich door de jaren stabiel en uitermate compatible getoond, dus houden we aan, met XMP settings. Een neutrale uitstraling vinden we ook nooit erg.

De voeding is wederom afkomstig uit de stallen van Seasonic in de vorm van een Prime Titanium 850W, de huidige high-end consumer range van Seasonic. 850 Watt is een beetje overkill, maar lage capaciteit voedingen zijn een zeldzaamheid. Dito als bij het werkgeheugen houden we vast aan de componenten die zich door de vele testen heen betrouwbaar, compatible en stabiel hebben getoond.

Voor opslag maken we gebruik van Samsung hun 960 PRO PCIe SSD.

Alle systemen worden met een schone Windows 10 Pro x64 installatie getest op onze trusty Cooler Master test bench zoals je in menig foto wel zal hebben gezien.

We maken gebruik van de laatst beschikbaar gestelde bios op moment van testen. Om eventuele invloeden van ‘handige’ snelheid verhogende features tegen te gaan, vrijwel elke fabrikant biedt iets van een multi-core verbetering, gaan we uit van een handmatige instellingen met clocks, multipliers en voltages vastgezet. We willen tenslotte de onderliggende verschillen ervaren.

Voor prestaties richten we ons primair op Passmark, Cinebench 15 en blender, drie populaire en vooral consequente benchmarks. Binnen Cinebench kijken we naar multicore en single core performance en de invloed van de tuning van het moederbord daarop, en bij Passmark primair naar de CPU en Memory benchmarks. Die laatste test weliswaar het geheugen, maar bij een vast geheugenprofiel kunnen we wel de invloed van het moederbord op de geheugenprestaties vaststellen. Daarnaast kijken we naar een aantal verschillende AIDA64 benchmarks, geen benchmarks waar ik enorm weg van ben en heel zwaar weeg, maar desondanks een extra stukje verificatie. Elke van deze benchmarks draaien we vijf keer, we verwijderen de twee outliers en nemen het gemiddelde van de middelste drie.

PC Mark 8 vervangt PC Mark 10 uit de vorige reviews, deze toonde zich door de jaren heen stabieler. Gezien de lange duur van deze bench gaan we hier uit van drie runs.

Feitelijk gaat voor alle benchmarks op dat we pas echt conclusies kunnen trekken als de prestaties meer dan een procent of twee, en dan consequent tussen benchmarks, afwijken. Per benchmark run zelfs op een enkel moederbord is een dergelijke afwijking per run niet meer dan gebruikelijk.

De render test (Blender, BMW benchmark) is niet alleen zwaar voor de processor, maar vooral ook een stabiele load test. Verschillen in stroomverbruik in deze bench geeft dan ook een goede indicatie van het load verbruik van het moederbord zelf. Dit meten we met onze Voltcraft 450PRO.

Prestaties

Resultaten van de benchmarks:

Ook deze generatie vallen de prestaties samen te vatten als “lekker boeiend”. Uitgaande van kleine verschillen tussen meerdere varianten van één en hetzelfde bord kunnen we nauwelijks harde conclusies trekken, enkel in het stroomverbruik zien we ietwat significantere verschillen. Resultaten presenteren we verder dan ook ‘as is’ zonder inhoudelijke conclusies, bij gebrek aan mogelijkheid.

Overzicht headers

Nieuw, voor uw gemak, een overzicht van de relevante headers. Let op dat we niet specificeren waar elke header toe in staat is, dit is enkel de ruwe count.

RGB

De RGB software is.. spartaans. Functioneel genoeg, maar het zijn die kleine details die het verschil maken tussen ‘meh, het werkt i guess’ en ‘nice’. Chop chop Gigabyte, ik roep dit al langer: dit kan beter.

Conclusie

Veel valt er niet af te dingen op de Gigabyte Z390 Aorus Master. Het is fysiek echt een beest, wat aansluitingen betreft is het een beest, en we moeten een beetje in de extremen zoeken om aan te wijzen wat we missen. Sneller dan 1 Gbit/s LAN moet je hier vergeten, en een tweede interne USB 3.0 header voelt als een inkoppertje waarvan we ons afvragen waarom ze dat niet hebben gedaan, maar dat weerhoudt je hooguit van een handje vol cases, je krijgt er wel een voorpaneel met QuickCharge en (Apple) Fast Charge voor terug en daar houdt het klagen eigenlijk wel op. Nou ja, laat ik die onnodig ver van de kant geplaatste Type-C header nog maar even aanhalen. Positief dan? Drie M.2’s zijn dik prima, we zien een ruim aantal fan- en LED headers, de WiFi implementatie is solide, en ook de audio is gewoon de bekende top die nog wat verder is aangedikt met de ESS Sabre. Gigabyte gaat redelijk all-out met de stroomvoorziening hier, met IR-alles om de VRM-nazi’s de mond te snoeren en er zit een stevige (en functionele in plaats van form-over-function) heatsink op als slagroom op de voltage gereguleerde taart.

Aan de hardware ligt het dus zeker niet, dat is echt topmodel waardig. Bios technisch zien we kleine stapjes voorwaart maar kan er zeker nog wat liefde in, we merken op dat ze op dat vlak Asus nog moeten bestuderen al oogt het nu wat frisser, zien we kleine verbeteringen wel worden doorgevoerd, en valt er onder de streep ook gewoon prima mee te werken; het heeft mij nooit in de weg gezeten. De RGB software van Gigabyte is echter waar we wel strafpunten moeten toekennen, want hoewel RGB Fusion in menig build prima heeft gewerkt zaten we ook dit keer weer te stoeien met willekeurige veranderingen in settings na reboots, niet altijd precies doen wat we instellen en dergelijk ander klein gedoe wat onnodig hoofdpijn geeft. Ga je voor complexe multi-brand RGB synchronisatie dan heeft Gigabyte, samen met MSI en ASRock nog een inhaalslag te maken ten opzichte van Asus.

Als je genoegen neemt met alles in één kleur of juist alles gewoon in regenboog-alles-door-elkaar-heen voldoet het, maar voor 300 euro wil ik geen ‘het voldoet’ software ervaring, dan wil ik een ‘f- me dit is AWESOME’ ervaring. Juist dat die hardware technisch zo tof is voelt dat jammer. Laat ik het ook voor de mensen bij Gigabyte 100% duidelijk maken: met een strakke, goed functionerde software ervaring was dit een overtuigende editor’s choice geweest.

Natuurlijk zeggen we ook dat de Aorus Master het ‘probleem’ heeft dat de veel goedkopere Z390 Aorus Pro voor velen, ook i9-9900K kopers, genoeg zal zijn en dat de meerprijs iets te gortig is om dat ‘even’ voor de leuk te doen. Het is een mooier bord, of in elk geval fysiek veel zwaarder als je er veel risicovol bench-werk mee gaat doen, en we zien duidelijke extra’tjes zoals nog dikkere VRMs, een extra M.2 slot, de luxere DAC, de Quick/Fast Charge USB poorten etcetera, maar de meerwaarde ervan zal je zelf moeten inschatten. Echter juist het feit dat we op de mid-range borden van Gigabyte (Aorus Pro in elk geval) al een stevige stroomvoorziening zien voelt erg fijn. We hebben met de Aorus Master wel de -keuze- om een nog dikker bord te kopen, maar er is geen sprake van keiharde upselling. Dat laat bij de Aorus Master toch een wat fijnere smaak achter wanneer we zeggen dat dit bord wellicht overkill zal zijn voor de meeste gebruikers, maar tegelijk toch ook echt wat toffe extra’s biedt als de prijs van een moederbord niet zo zwaar op je geweten weegt.

Vragen over onze reviews of de producten die we bespreken? Kom dan gezellig met ons kletsen op onze Discord server (gratis en geen installatie noodzakelijk). Een reactie mag natuurlijk altijd, of pest Ome Foritain (auteur, test-chef) of Tante Nadalina (baas, foto-heldin) op Twitter. Vergeet je ook niet te abonneren op ons YouTube kanaal!

Enkele hogere res fotos voor de liefhebber, klikken voor de volledige versie: